Shkruan: Silvia Marchetti

Për shumë vite, shumë njerëz kishin qenë të shqetësuar se ura Morandi, Ura e Bruklinit në Gjenova, siç e quajnë disa, do të shembej. Qytetarë, arkitektë dhe inxhinierë kishin folur hapur.

Për shumë njerëz, kjo ishte vetëm një çështje kohe.

Ajo u shemb si rrebesh shiu dhe vrau dhjetëra njerëz.  Shpejt ferri i zakonshëm politik u ndez, me palët që akuzonin njëri-tjetrin, ndërsa qeveria i fajësoi të gjithë në ofruesin e shërbimeve të autostradës, në kërkim të një krimineli.

E vërteta është se tragjedia e hidhur mund të ishte shmangur. Shiu nuk kishte të bënte fare me të. Katastrofa ishte për shkak të “një gabimi njerëzor” sipas Prokurorisë Publike të Gjenovës. Një hetim që atëherë është hapur për vrasje të mundshme.

Ura, si shumica e rrugëve dhe autostradave në Itali, kanë nevojë për ndryshime të mëdha. Në Itali ka ura që datojnë që nga Roma e lashtë dhe akoma qëndrojnë në këmbë.

Në anën tjetër, ura në Genoa, ishte në fund të “jetës”, pasi ishte në nevojë të vazhdueshme për riparime.

Ndryshimet nuk iu dhanë kurrë, pavarësisht që nevoja emergjente ishte e dukshme. Planet për një autostradë alternative nuk u janë kushtuar vëmendjen e duhur, ndërsa njohuritë teknike më të përshtatshme mund të kishin parandaluar përkeqësimin e urës.

Pas tragjedisë u tha se materialet e përdorura për të ndërtuar urën ishin të vjetëruara dhe të papërshtatshme për të përmbushur nevojat e rritjes së qarkullimit të automjeteve.

Trafiku, veçanërisht në veri, është rritur ndjeshëm që kur ura u ndërtua në vitet 1960. Gjatë viteve, ajo ishte kthyer në një ndër kryqëzimet kryesore të autostradës në Itali, duke lidhur rajonet e ndryshme në Francë.

Infrastruktura moderne është vendimtare për zhvillimin dhe sigurinë e çdo vendi, por duket se kjo nuk është një prioritet i lartë në Itali.

Pas tragjedisë, Matteo Salvini, zëvendëskryeministër i Italisë dhe kritik afatgjatë i BE-së, shkroi: “Nëse ka kufizime evropiane që na pengojnë të shpenzojmë para për të siguruar shkollat ku shkojnë fëmijët tanë ose autostradat ku punojnë punëtorët tanë, ne do të vendosim sigurinë e italianëve para të gjithëve dhe gjithçkaje “.

Por e vërteta është se fondet publike të destinuara për të modernizuar rrugët ose të për të ndërtuar të reja janë alokuar, dhe shpeshherë nuk shpenzohen kurrë.

Paratë janë aty, por që nuk dimë se çfarë të bëjmë me të.

Italia mbetet nën mesataren europianë që nuk ka investuar plotësisht në fondet e BE-së për kohezionin që synojnë të mbështesin edhe projektet e infrastrukturës.

Investimet në infrastrukturë mund të jenë të vështira për t’u arritur. Mund të duhen vite, madje edhe dekada, për të marrë ndonjë gjë të ndërtuar, he jo për shkak të rregullave të rrepta fiskale të Europës që kufizojnë shpenzimet. Ky është vetëm një justifikim i dobët.

Politika ka pjesën e saj më të madhe të fajit dhe të turpit.

Qeveria e sapozgjedhur është në gjendje të “zhbëjë” planet kyçe të infrastrukturës të miratuara nga një qeveri e mëparshme thjesht për shkak të një “ndryshimi të prioriteteve” ose presioneve nga lobat e ndryshme. Hartat e rrugëve ndryshojnë çdo herë që një parti e re – apo partitë – të rritet në pushtet.

Byrokracia e madhe është një pengesë tjetër që projektet infrastrukturore të zbatohen plotësisht në Itali.

Pastaj është mafia.

Korrupsioni i zyrtarëve publikë dhe infiltrimi i grupeve kriminale në tenderët publik ngadalëson përmirësimin e infrastrukturës publike të kërcitjes italiane.

Autostrada që shkon deri në pikën jugore të Italisë, që quhet Rruga e Gangsterëve, morri pothuaj 50 vite për t’u përmisuar dhe për të përfunduar.

Kjo që ndodhi në Genoa do të marrë për të gjetur se kush është fajëtori. Por ndërkohë?

Ndoshta, autoritetet italiane mund të fillojnë hartimin e të gjitha sferave kritike dhe të përcaktojnë një plan serioz të infrastrukturës afatgjatë që nuk hiqet pas pak vitesh nga një qeveri e re.

Siç e kemi zbuluar këtë javë, vonesa në përmirësimin e infrastrukturës nuk është vetëm e papërshtatshme, por mund të jetë vdekjeprurëse./ CNN/ Përktheu: Arbresh.info/